Het mooiste beroep van de wereld!

Het is zo’n typische druilerige herfstochtend. Dat je opstaat in het pikkedonker, de vloer koud aanvoelt als je uit bed stapt en je de regen al hoort tikken buiten. Zucht. Eerst maar even heet douchen en een bak koffie. Dan een stevig ontbijt. Tegen de tijd dat je weg moet regent het nog steeds. Shit, dat wordt een nat pak. Het is druk onderweg, veel drukker dan normaal. Als het regent pakken veel mensen de auto. Maar op je fiets rij je overal handig tussendoor. Bij het fietskoeriershok aangekomen is je broek doorweekt, maar gaat het gelukkig minder hard regenen. Met vingers die stijf zijn van de kou krijg je nog net het slot van de deur open om de bakfiets te kunnen pakken. Dan arriveert je collega en fiets je samen naar de plek waar jullie de postbussen legen. Gezellig even kletsen onderweg, zoals altijd. Maar het is koud…. Als alle post verzameld is gaan jullie je eigen weg en begin je aan je ronde. Aan de lucht verschijnt steeds meer blauw en verrek: de zon gaat zelfs schijnen! Intussen heb je een lekker tempo te pakken en ben je flink opgewarmd door de inspanning van het fietsen. En wat is het eigenlijk mooi buiten, met die gele en rode blaadjes en dat zonnetje. Je voelt je een stuk beter dan een uur daarvoor als je bij de eerste klant arriveert. Dan spreekt een vrachtwagenchauffeur die met zijn heftruck spullen uitlaadt je aan. Je dag kan niet meer stuk als hij zegt: ‘jij hebt echt het mooiste beroep van de wereld!’. En hij heeft gelijk. Vrolijk fiets je naar de volgende klant.